Dat ik er altijd even in moet komen. In zo’n museumbezoek. Dit keer stond Michaël Borremans op het menu. BXL op zijn best, want Bozar by night.

Vervlogen dromen in een zwart, licht-oversized kostuumpje verwelkomden niemand. Maar mijn jas en tas werden toch aangenomen.

Zoeter wordt het niet

De tentoonstelling opende met een verkeerde schaduw. En die bleef doorwerken doorheen heel ‘As sweet as it gets’. Uitgeprocedeerd geluk. De wereld na een boksmatch. En de hoofdfiguren zitten niet in het winnende kamp. Maar dat was Dillemans zeker?

Tekenend was ‘The House of Opportunity’. Letterlijk geformaliseerd in een huis met Kafkaïaanse raampjes. Als waren het kiemen van geluk op sterk water. Formaldehyde.

‘De wereld is een chaosmos’

James Joyce zei het al. En gelijk had-ie. Alle religies ten spijt, de wereld is geen gestructureerde kosmos. Verre van. Toch is het des mensens om controle te zoeken. Met een zekere verkramping, lijkt Borremans te zeggen.

Dat moet ook Tom Barman gedacht hebben toen hij ‘Two Circles’ als hoes voor Vantage Point zag. Het kwaad gebanaliseerd op een parkeerplek. Verdraaid vanuit vogelperspectief.

Een langgerekte oefening in controle

Het mooiste zinnetje? Het lapje tekst: ‘Eventually, we will all dissappear into the ground.’  Het leven als langgerekte verdwijntruc. Eindigend onder de grond, in zee, of vooral in de lucht?

Een bezoek aan Borremans is alvast meer dan de moeite waard. Hij combineert klassieke techniek met menselijke tragiek én haalt alle teveel weg. De focus in zijn werk is onaards.

'As sweet as it gets' van Michaël Borremans loopt nog tot 3 augustus in Bozar Brussel. 
Elke donderdag is er een avondtentoonstelling tot 21u. Inkom 12 euro. Meer dan de moeite.