Een aantal jaar geleden begeleidde ik een groepje event-studenten in een heuse evenementenwedstrijd. Op Benelux-schaal. En georganiseerd in het gloednieuwe Lindner-hotel. Mooi. Vier sterren mooi.

Dat kan niet misgaan.

Tweede stonden we gepland op het presentatie-programma. En het enthousiasme van de studenten was GROOT. Een fijn concept hadden ze uitgedacht. En uitgewerkt. In een vlotte PowerPoint. Ja, ja, die bestaan. Dat kan – verdekke – niet misgaan.

Tot de vermaledijde (duur woord, 50 cent in het potje) vraag komt. Of wij… misschien niet willen starten? De eerste groep is nog niet helemaal klaar. Ik kijk naar de studenten. Ze knikken. Vol zelfvertrouwen. Overtuigd. Why not, let’s go.

Kill the technician

We stappen binnen, net na de middagpauze. En proberen de laptop aan te sluiten. Dat lukt niet meteen. ‘Waar is de technieker?’, roept een jurylid. Nog in ‘lunch break’ mompelt iemand. De desktop van de student –  met gigantische hondenfoto – blijft wat wazig staan.

Uiteindelijk lijken we de beamer aan de praat te krijgen. Hoera! Maar de beeldkwaliteit is nog altijd niet echt scherp. Een jurylid schuifelt: Kunnen we niet beginnen? We’ll get the point.

De studenten zweten. Maar steken van wal, met horten en stoten. De gebrekkige infrastructuur speelt hun parten. Sommige slides verdwijnen. En duiken weer op.

Nog een jurylid?

De technieker komt binnen. Eindelijk. En stelt de beamer op punt. Maar de presentatie is bijna gedaan. De vragenronde begint. En dan… komt er nog een jurylid – VIJF, geen vier?! – binnen. I kid you not. #fakkindefakfak

We druipen af. Licht geshockeerd. De volgende groepen beginnen met perfecte technische ondersteuning. En met een volledige jury. We winnen niet – surprise, surprise. Ondanks een sterk concept.

Geen valium op overschot? Een donkerbruine kroeg dan maar. Ik trakteer op bier. Zwaar bier.

Mayonaise op de wang

De les? Presenteer best niet eerst. En zeker niet meteen na de middaglunch- ‘the graveyard shift’, hoorde ik Steffen Vander Mynsbrugge vandaag nog zeggen. Het eten wordt verteerd. De jury is streng, loom. En de mayonaise op de wang van de juryvoorzitter leidt af. Zeg je dat?