Vrijdagavond, midden december. Tien jaar geleden.

Duik ik het nachtleven in? Vol breezers, Flügel en ander vergif. Of zap ik nog wat rond? Net een film begonnen op BBC1. Brad Pitt en Edward Norton tuigen elkaar af. Met de glimlach.

Where is my mind?

Wacht. Ik ben al te ver. Het eerste wat ik zie? Een dialoog tussen Edward Norton en Helena Bonham Carter. Tussen Jack en Marla. In een zelfhulpgroep voor teelbalkanker. Jezus, waar gaat die film over? Elke keer Marla spreekt, schuif ik dichter. En dichter. Marry me.

De volgende minuut nog gekker dan de vorige. En de volgende. Knallende dialogen, een schizofrene soundtrack én een on-waar-schijn-lijk verhaal. Mijn pupillen in een prikkelpretpark. Ja, ja, jaahaa. Where do I sign up?

En dan een einde. Waar ik nog slecht van ben. Zo goed.

Wat Bartel Van Riet deelt met Walt Disney

Om maar te zeggen. Dat de beste verhalen voor mij. Een onbetrouwbare verteller hebben. Een kwetsbaar hoofdpersonage. Raar ritme. En nog wat dingen.